Fotografs

Hastayken çok fazla fonksiyonel olamadığım gibi, yaptığım şeylerde elbette ki sınırlı oluyor evde. Bu sebepten gündemimde olup da vakit ayıramadığım mutlaka okumam gereken kitaplarımdan bir kaçı eminim mutlu oldular. En azından bir tanesini daha bitirdiğim için...

Eski fotoğraf albümlerimi aynı zamanda sümen altında sakladığım uzun zamandır görmediğim sadece benim özel arşivimi oluşturan resimleride inceleme fırsatım oldu. İnceledim demek yanlış olur sanırım, onların içine girip o yıllara ve o insanlara, yaşadıklarıma bir şekilde geri döndüm, tekrar yaşadım demek daha doğru olacak.
Onlarca yılı dolu dolu geçirdiğimi kendi arşivimle kendime göstermem elbetteki fazlasıyla bazı egolarımı tatmin ediyor, okşuyor iç huzurumu. Bunun yanısıra kurulan dostlukları, arkadaşlıkları, sevgililerimi yani kısacası beni ben yapan geneli bir zaman sonra uzaktan acısıyla tatlısıyla izlemek yaşlı bir dedenin torununun gözlerinde tüm hayatını bir film şeridi gibi tebessümle izlemesi keyfini veriyor bana.

Boşa yaşamamışım aslında dediğim bir otuz sene var ardımda bıraktığım. Artık zamanla sararmaya başlamış olan resimlerde hüzün kokusuda alsam, bu hüznü koklaması bile güzel.