Cenazem var indirdim kepengimi

İçimden gelmesine rağmen bugün yazmayıp cezalandıracaktım "ilkers"i ama genede duramadı parmaklarım. Kıpırdanıyorum sürekli olduğum yerde, benim hayvan depremi farketti, pek huysuz. Sığmıyo kabına.
Dolabımda asılı, pahalı, simsiyah kefen öylece asılı dururken; işlevini yitirip garlarda en arkaya çekilen belediye otobüsleri gibi insanı huzursuz etmekten başka bişey yapmıyor, cam kırığı gibi göz kapağıma yerleşmiş.
Göz bebeklerim kan içinde ama ovuşturarak acı acıyı söker belki diye küçük çocuk deneyleri üretiyorum kendi kendime. Bekliyorum biri farketsin de elime ayağıma vursun ama nerdeeeeee. Biliyorlar ufaklık dağ, ufaklık taş, ufaklık hangi cepheden yaralı dönmüş ki şimdi yıkılsın.
Kibrit fabrikasında büyütmüşler beni, ateşle oynayarak.